Afgelopen januari was ik op Curaçao en toen maakte ik deze foto in een verpleeghuis. Ik gebruikte die foto in een beeld- en reisverhaal en schreef daar het onderstaande over. Afgelopen weken was ik weer op het eiland en bezocht toen diezelfde vrouw. Met de foto. Meer woorden zijn niet nodig. Leve het beeld!
Deze tussenstop had ik voordat ik op reis ging niet gepland, maar loop achter me aan,
dan gaan we verpleeghuis Kas Hugenholtz binnen. In dit huis wonen mensen met
verschillende vormen van dementie. Je ziet op de foto een ziekenverzorgende dansen
met een bewoner. Ik vind het een ontroerend tafereel. Hoe langer ik naar deze foto
kijk, hoe meer ik er ook een uitnodiging in zie. Hebben we op weg naar de toekomst
niet te leren om met elkaar te dansen. Ook al is onze levensloop verschillend, hebben
we een andere leeftijd en andere achtergrond, toch zijn we aan elkaar gegeven.
Zo’n dans vraagt van beide deelnemers een bepaalde openheid naar het verleden, naar
de toekomst, naar elkaar. Dansen als brug tussen het verleden en de toekomst. Tussen
jij en ik. Jullie en wij. Want als ik iets leer op Curaçao dan is het wel dat de verschillende
partners in de dans van de geschiedenis zichzelf hebben te accepteren, maar
ook hebben te emanciperen. Het gaat dus om een zelfbewuste dans waarin de ander
bijdraagt aan mijn dans en ik aan die van hem of haar, want we dansen samen.
Comments