“Wij weten dat de hele schepping nog altijd als in barensweeën zucht en lijdt.” Romeinen 8:22
Afgelopen week wandelde ik over een oude begraafplaats in Leiden. Een plek van vrede en rust,
maar ook een plek waar je in stilte verdriet en lijden ervaart. Terwijl ik er liep moest ik denken
aan een van de vele muurgedichten die Leiden rijk is en die vlakbij deze begraafplaats te lezen is.
Het gedicht is van Josef Sarig:
Weegschaal
In mijn ouderdom zal ik in het grijs gaan,
als de gezichten van mijn vrienden er niet meer zijn,
en mijn bekenden – namen op steen.
En als deze stenen ondragelijk veel zullen zijn,
dan zal ik me bij hun gezelschap voegen,
en stil mijn muren sluiten.
Vertaling: Albert van der Heide
Origineel:
מאזניים
,לְעֵת זִקְנָה אֶהְיֶה בַּאֲפוֹרִים
,וּפְנֵי חֲבֵרַי אֵינָם
,וּמַכִּירַי שֵׁמוֹת בְּאֶבֶן
כְּשֶׁיִּרְבּוּ לִבְלִי־שְׂאֵת הָאֲבָנִים הָאֵלֶּה
,אָז אָבוֹא בִּקְהָלָם
.אֶסְגּוֹר חוֹמוֹתַי דְּמָמָה
Meer lezen over het fotoproject ‘Lijden in Leiden’ of wil je meedoen? Zie hier voor meer informatie.
Comments