Op 6 september 2020 plaatste ik deze foto na een belijdenisdienst op deze site. De vrouw op de foto had in het openbaar ‘ja’ tegen God gezegd. Vandaag plaats ik de foto weer. Vandaag ‘moesten’ we namelijk stil staan bij haar plotselinge overlijden. We zijn sprakeloos en diep getroffen.
In de emoties afgelopen dagen trof ik deze foto in mijn archief en moest ik denken aan de psalm, die we van haar ‘moesten’ zingen tijdens de belijdenisdienst. Psalm 103. Je leest hieronder een paar verzen en verder doe ik er het zwijgen toe.
12 Zo ver als het oosten is van het westen,
zo ver heeft hij onze zonden van ons verwijderd.
13 Zo liefdevol als een vader is voor zijn kinderen,
zo liefdevol is de HEER voor wie hem vrezen.
14 Want hij weet waarvan wij gemaakt zijn,
hij vergeet niet dat wij uit stof zijn gevormd.
15 De mens – zijn dagen zijn als het gras,
hij is als een bloem die bloeit op het veld
16 en verdwijnt zodra de wind hem verzengt;
de plek waar hij stond, kent hem niet meer.
17 Maar de HEER is trouw aan wie hem vrezen,
van eeuwigheid tot eeuwigheid.
Hij doet recht aan de kinderen en kleinkinderen
18 van wie zich houdt aan zijn verbond
en naar zijn geboden leeft.
Comments